حس یه غریبه توی یه کشور کوچیک رو دارم. من هیچ وقت مرکز توجه توی جایی نیستم. البته این خوبه که الویت نیستم و کسی بهم توجه نمیکنه. من همیشه غریبم، کسی منو نمیشناسه حتی نزدیک ترین ادم های زندگیم تا دورترین ادم های زندگیم. دوس دارم برم اتاقم، گوشی دستم، ایرپاد تو گوشم، چشام به پنجره اتاق خیره، ذهنم به عمیق ترین نقطه قلبم فکر کنه، و تو ارامش و خلسه خودم باشم، توی تاریکی خودم و اتاقم
قوی باش مثل یک لبخند پر از بغض️