متن های فلسفی / جدیدترین متن فلسفی [آذر 1404]

راز لبخندهای زیبا: تاب‌آوری در برابر درد:

این جمله کوتاه و عمیق، به زیبایی مفهوم تاب‌آوری و رشد پس از سختی را به تصویر می‌کشد. در روانشناسی، «رشد پس از آسیب» (Post-Traumatic Growth) اشاره به تغییرات مثبت روانشناختی دارد که افراد پس از تجربه یک رویداد آسیب‌زا تجربه می‌کنند. این لبخند، نه از سر فراموشی درد، بلکه نشانه‌ای از قدرت درونی و درک عمیق‌تر زندگی است.

راهکار:

برای تقویت تاب‌آوری خود، به جای سرکوب درد، سعی کنید آن را بپذیرید و از تجربیات سخت درس بگیرید. نوشتن روزانه احساسات و مدیتیشن می‌تواند در این مسیر یاری‌رسان باشد تا به عمق بیشتری از وجود خود دست یابید.

نقد تتلو: تکریم مردگان و نادیده‌گرفتن زندگان:

این جمله‌ی جنجالی از تتلو، به طرز درخشانی یک پارادوکس عمیق انسانی را آشکار می‌کند: تمایل به پرستش مردگان و نادیده گرفتن زندگان. این پدیده‌ی «تکریم پس از مرگ» ریشه‌های روانشناختی پیچیده‌ای دارد و اغلب نشان‌دهنده‌ی ارزش‌گذاری دیرهنگام ما بر حضور و اهمیت افراد در لحظه‌ی حال است. این حس، یادآور بی‌اعتنایی به استعدادها و افراد تا زمان از دست دادنشان است.

راهکار:

برای مقابله با این پدیده، آگاهانه تلاش کنیم تا قدردان حضور و تلاش‌های اطرافیانمان در لحظه‌ی حال باشیم. این رویکرد نه تنها روابط را تقویت می‌کند، بلکه حس پشیمانی آینده را کاهش می‌دهد.

وقتی خنده و گریه درهم می‌آمیزند: مروری بر پیچیدگی احساسات:

این تجربه مشترک انسانی از تداخل خنده و گریه، نشان‌دهنده پیچیدگی عواطف ماست. روانشناسان اغلب این پدیده را به عنوان «پاسخ عاطفی شدید» یا «گریه شادی» می‌شناسند که بدن با آن، فشارهای روانی را رها می‌کند. این یعنی احساسات ما گاهی فراتر از دوقطبی شادی و غم عمل می‌کنند و در لحظات اوج، مرزها در هم می‌آمیزند.

راهکار:

این حس کاملاً طبیعی است! وقتی با تداخل خنده و گریه روبرو می‌شوید، بدانید که در حال تجربه یک پاسخ عاطفی شدید هستید. با این احساسات عمیق ارتباط برقرار کنید؛ این می‌تواند نشانه‌ای از رهایی یا پردازش یک موقعیت مهم باشد.

زیستن یا تحمل کردن: تفاوت در کیفیت زندگی:

این متن به ظرافت به تفاوت اساسی میان "زیستن" و "تحمل کردن" اشاره می‌کند. از دیدگاه روانشناسی وجودی، این تمایز نه در طول عمر، بلکه در کیفیت آن و انتخاب فرد برای یافتن معنا نهفته است. ویکتور فرانکل، روانپزشک اتریشی، در کتاب خود به اهمیت یافتن معنا حتی در شرایط سخت اشاره می‌کند؛ جایی که تحمل می‌تواند به خودِ زندگی تبدیل شود. این دیدگاه، نگرش ما را به رنج و انتخاب‌هایمان دگرگون می‌سازد.

راهکار:

برای تبدیل "تحمل" به "زندگی"، هر روز آگاهانه به دنبال معنا در فعالیت‌هایتان باشید. حتی در کارهای روزمره، هدف کوچک و مثبتی پیدا کنید تا کنترل بیشتری بر تجربه خود داشته باشید.

فلسفه شوریدگی: لذتی فراتر از عقلانیت:

این جمله به زیبایی تضاد بین منطق و شوریدگی را به تصویر می‌کشد. در ادبیات و فلسفه، به‌ویژه در یونان باستان با مفهوم «دیوانگی الهی» (mania) توسط افلاطون، این نوع جنون نه تنها مذموم نبوده، بلکه سرچشمه الهام، خلاقیت و درک عمیق‌تر از واقعیت دانسته می‌شد. گویی لذت واقعی گاهی فراتر از چارچوب‌های عقلانی نهفته است.

راهکار:

برای کشف لذت‌های پنهان، گاهی لازم است از چارچوب‌های فکری معمول خارج شوید و به ایده‌های غیرمتعارف فرصت بروز دهید؛ این کار می‌تواند به نوآوری و دیدگاه‌های تازه منجر شود.

فلسفه زندگی: گاهی کتاب بسته می‌شود نه فقط ورق برمی‌گردد:

این عبارتِ عمیق، یادآور این حقیقت فلسفی است که در زندگی، هر پایانی لزوماً به شروعی دیگر ختم نمی‌شود، بلکه گاهی اوقات پذیرش بسته‌شدن یک فصل، گامی مهم‌تر از تلاش برای ورق‌زدن‌های بی‌پایان است. این مفهوم در مکاتب فکری مانند رواقی‌گری، به معنای تشخیص آنچه در کنترل ما نیست و رهایی از دلبستگی به نتیجه، اهمیت فراوانی دارد.

راهکار:

در مواجهه با موقعیت‌های بن‌بست، به جای پافشاری بیهوده، تمرین پذیرش رادیکال را در نظر بگیرید. این کار به شما کمک می‌کند انرژی‌تان را برای فصل‌های جدید ذخیره کرده و از رنج بیهوده بکاهید.

ارزش وجودی در عشق: بودن یا داشتن؟:

این جمله کوتاه، به‌زیبایی تفاوت میان «بودن» و «داشتن» را در روابط عاطفی نمایان می‌سازد. «وجود» به معنای ذات و هویت یک فرد است، در حالی که «داشتن» به تملک یا رابطه‌ای سطحی‌تر اشاره دارد. این تمایز عمیق، در آثار فیلسوفانی چون اریک فروم نیز بررسی شده که بر اهمیت عشق بدون قید و شرط و احترام به استقلال دیگری تأکید می‌کند.

راهکار:

در روابط، تلاش کنید به جای تملک، بر درک و احترام متقابل تمرکز کنید. پذیرش هویت مستقل دیگری، بنیان عشقی پایدار است.

پارادوکس لبخند تلخ: رنج پنهان در زیبایی:

این جمله تامل‌برانگیز، یادآور این نکته ظریف است که گاهی اوقات، عمیق‌ترین زیبایی‌ها یا نمایش‌های احساسی، ریشه‌ای در رنج و دشواری دارند. لبخندی که با چاقو تراشیده شده، نمادی قدرتمند از پارادوکس درد در آفرینش یا ماسک زدن بر واقعیت تلخ است، مفهومی که در هنر و روانشناسی به وفور دیده می‌شود.

راهکار:

برای درک عمیق‌تر مفاهیم پنهان، همیشه به دنبال لایه‌های زیرین ظاهر باشید. این نوع تفکر، دیدگاه شما را نسبت به هنر و روابط انسانی غنی‌تر می‌کند و به شما کمک می‌کند تا واقعیت‌ها را نه تنها با چشم، بلکه با قلب ببینید.

اهمیت پذیرش واقعیت و اجتناب از خودفریبی:

این جمله عمیقاً به مفهوم «پذیرش رادیکال» در روانشناسی اشاره دارد. وقتی حقیقت آشکار می‌شود، تلاش برای نادیده گرفتن آن یا تغییر دادن دیگران، اغلب به «خودفریبی» می‌انجامد که در درازمدت انرژی و آرامش درونی فرد را تحلیل می‌برد. پذیرش آنچه هست، نه آنچه می‌خواهیم باشد، گامی اساسی در مسیر بلوغ عاطفی است.

راهکار:

برای تمرین پذیرش رادیکال، به جای تلاش برای تغییر دیگران، روی مدیریت واکنش‌های خود و تعیین مرزهای سالم تمرکز کنید. این کار به شما کمک می‌کند انرژی خود را حفظ کرده و روابط سالم‌تری ایجاد کنید.

مرز بین معاشرت و اعتماد در روابط انسانی:

این جمله یادآور تفکیک میان معاشرت‌های سطحی و ارتباطات عمیق است. اعتماد، سنگ بنای هر رابطه پایدار و معنادار است و بدون آن، عمق بخشی از تجربیات انسانی از دست می‌رود. در حالی که هوشیاری همیشه مهم است، عدم اعتماد مطلق می‌تواند ما را از تجربه‌های واقعی و رشد شخصی محروم سازد و فرصت‌هایی برای کشف زیبایی‌های پنهان در پیوندهای انسانی را از بین ببرد.

راهکار:

برای ساختن ارتباطات عمیق، اعتماد را گام به گام و بر اساس اعمال افراد بنا کنید، نه فقط گفتارشان. این رویکرد به شما کمک می‌کند تا هم از خود محافظت کنید و هم از عمق روابط انسانی بهره‌مند شوید.

ذهن پر از چیزهای ناگفته: کاوشی در تک‌گویی درونی:

عبارت «ذهن پر از چیزهای ناگفته» به زیبایی به پدیده‌ی «تک‌گویی درونی» اشاره دارد. این گفتگوی خاموش، بخش عظیمی از پردازش شناختی ما را تشکیل می‌دهد و می‌تواند هم منبع استرس باشد و هم چشمه‌ای غنی از خلاقیت و خودشناسی.

راهکار:

برای مدیریت این حجم از افکار ناگفته، تمرین «یادداشت‌برداری آزاد» (Free Writing) را امتحان کنید. این کار به سازماندهی ذهن و کاهش استرس کمک می‌کند، زیرا افکار را از سر به کاغذ منتقل می‌کنید.

ارزش پایداری: فریب تازگی را نخوریم!:

این جمله به ظرافت به یک پدیده روانشناختی رایج اشاره دارد: گرایش انسان به تازگی و نوآوری. گاهی اوقات، ما ارزش پایداری و عمق را که با گذر زمان در چیزها یا روابط شکل می‌گیرد، دست کم می‌گیریم و فریب جذابیت اولیه تازگی را می‌خوریم. این یادآوری هوشمندانه‌ای است که ارزش واقعی اغلب با قدمت و تجربه سنجیده می‌شود، نه صرفاً با جدید بودن.

راهکار:

برای اینکه ارزش خود را در گذر زمان حفظ کنید، روی پرورش عمق و اصالت تمرکز کنید، نه صرفاً جذابیت‌های زودگذر. اصالت و ریشه‌های عمیق هرگز کهنه نمی‌شوند.

کلمات زیبا و حقیقت: چطور واقعیت را تشخیص دهیم؟:

نکته جالبی بهش اشاره کردی! در دنیای امروز، جایی که ظاهر همه چیز هست، گاهی کلمات زیبا مثل نقابی روی حقیقت عمل می‌کنن. اینجاست که مهارت گوش دادنِ عمیق و نگاهِ نقادانه به قلب پیام، از هر جمله‌ی قشنگی ارزشمندتر می‌شه. حقیقت اغلب ساده‌تر از آن چیزی است که به نظر می‌رسد.

راهکار:

در مواجهه با پیام‌ها یا وعده‌های جذاب، همیشه یک لحظه مکث کنید و از خود بپرسید "چه چیزی پشت این کلمات نهفته است؟" این پرسش ساده، شما را به سمت تفکر نقادانه هدایت می‌کند و به درک بهتر واقعیت کمک می‌کند.

جاه‌طلبی و چشم و هم‌چشمی: پرتگاهی به نام زیاده‌خواهی:

این جمله عمیقاً به ماهیت "چشم و هم‌چشمی" یا جاه‌طلبی بی‌حد اشاره دارد. از دیدگاه روانشناسی، تمایل به مقایسه خود با دیگران و زیاده‌خواهی می‌تواند منجر به نارضایتی مداوم و حتی سقوط فردی شود، زیرا همیشه قله‌های جدیدی برای فتح وجود دارد که رسیدن به همه آن‌ها غیرممکن است. این یک یادآوری ظریف برای تمرکز بر داشته‌ها و قناعت است.

راهکار:

برای مقابله با تمایل به مقایسه و زیاده‌خواهی، تمرین شکرگزاری روزانه را آغاز کنید. فهرستی از داشته‌ها و پیشرفت‌های خود تهیه کنید تا ذهن شما بر فراوانی و رشد شخصی متمرکز شود، نه کمبودها. این کار رضایت درونی و آرامش بیشتری به ارمغان می‌آورد.

امروز همان فردای دیروز: درس‌هایی از زمان حال:

این جمله به زیبایی اصل کلیدی در ذهن‌آگاهی و بسیاری از فلسفه‌های باستانی را بیان می‌کند: لحظه حال اغلب همان "آینده‌ای" است که زمانی نگرانش بوده‌ایم. سنکا، فیلسوف رواقی، بر زندگی در لحظه حال تأکید داشت و معتقد بود که دغدغه‌های گذشته و آینده تنها آرامش امروز ما را سلب می‌کنند. این جمله دعوتی است برای تغییر دیدگاه و درک اینکه آرامش واقعی در همین "اکنون" نهفته است.

راهکار:

برای زندگی آگاهانه در لحظه حال، تمرین "تکنیک زمین‌گیری ۵-۴-۳-۲-۱" را امتحان کنید. با تمرکز بر ۵ دیدنی، ۴ لمس‌کردنی، ۳ شنیدنی، ۲ بوییدنی و ۱ چشیدنی، ذهن خود را از نگرانی‌های آینده به حواس اکنون منتقل کنید.

قوانین زندگی من: چرا نباید به کسی اعتماد کنم؟:

شوخ‌طبعی شما در تثبیت قوانین زندگی‌تان ستودنی است! از منظر روانشناسی، وضع چنین قوانینی اغلب پاسخی است به نیاز ذاتی انسان برای محافظت از خود در برابر آسیب‌پذیری. با این حال، تعادل در اعتماد کردن، نه حذف کامل آن، به ما کمک می‌کند تا ضمن حفظ هوشمندی، ارتباطات عمیق‌تر و تجربه‌های غنی‌تری را در زندگی شکل دهیم.

راهکار:

به جای حذف کامل اعتماد، مهارت «تمایز در اعتماد» را پرورش دهید. یعنی یاد بگیرید افراد قابل اعتماد را شناسایی کرده و مرزهای سالم تعیین کنید. این رویکرد به شما کمک می‌کند تا هم از خود محافظت کنید و هم از فواید ارتباطات عمیق‌تر بهره‌مند شوید، و تعادلی بین امنیت و رشد فردی ایجاد می‌کند.

امید از درون: قدرت تاب‌آوری و خودشناسی در جهان امروز:

این جمله کوتاه، پژواک عمیقی از فلسفه‌های اگزیستانسیالیستی است که بر مسئولیت فردی و ایجاد معنا در جهانی بی‌معنا تاکید دارند. در مکاتب روانشناسی مثبت‌گرا نیز، تاب‌آوری و سلامت روان با توانایی فرد در یافتن انگیزه و امید از درون، حتی در شرایط سخت، پیوند خورده است. این نگاه به فرد قدرت می‌بخشد تا سرنوشت خود را در دست گیرد.

راهکار:

برای تقویت امید درونی، تمرین‌های ذهن‌آگاهی (Mindfulness) را امتحان کنید. این کار به شما کمک می‌کند تا لحظه حال را بهتر درک کرده و قدرت ذهنی خود را برای مواجهه با چالش‌ها افزایش دهید، زیرا منبع پایداری از امید را در خود می‌یابید.

تلاش و هدف در زندگی: نگاهی به مفهوم یودایمونیا:

کاربر گرامی، این گفته که «تلاش و هدف زندگی را زیباتر می‌کنند» با مفهوم باستانی «یودایمونیا» (Eudaimonia) در فلسفه یونان باستان، به ویژه ارسطو، همسوست. یودایمونیا نه تنها به معنای شادی زودگذر، بلکه به معنای سعادت و شکوفایی واقعی از طریق زیستن یک زندگی با معنا و هدفمند است. زیبایی زندگی، اغلب در مسیری که برای رسیدن به اهدافمان می‌سازیم، نهفته است.

راهکار:

برای زیباتر کردن زندگی‌تان، اهداف کوچک و قابل دستیابی را مشخص کنید. این اهداف می‌توانند حس پیشرفت و معنا را به شما ببخشند و چرخه‌ای مثبت از تلاش و رضایت ایجاد کنند. به یاد داشته باشید که هر قدم کوچک به سمت مقصد، به زندگی شما رنگ تازه‌ای می‌بخشد.

قلب پاک و زیبایی: تفاوتی که باید دانست:

این جمله ساده به هسته بسیاری از تعالیم اخلاقی و فلسفی در طول تاریخ اشاره دارد. در حالی که زیبایی ظاهری اغلب اولین چیزی است که به چشم می‌آید، بسیاری از حکما و مکاتب فکری بر این باورند که ارزش واقعی و ماندگار یک فرد در خلوص نیت و صفای باطن او نهفته است. این تمایز، یادآور آن است که عمق وجود انسان بسیار فراتر از پوسته بیرونی است.

راهکار:

برای پرورش قلبی پاک، روی نیت‌ها و اعمالتان تمرکز کنید؛ چرا که این‌ها در طول زمان شخصیت واقعی شما را شکل می‌دهند. تمرین خودآگاهی و همدلی می‌تواند شروعی عالی باشد.

شعر سهراب سپهری: روییدن و خندیدن در برابر غم:

سهراب سپهری، شاعر نام‌آشنای معاصر، تنها به تصویر کشیدن طبیعت آرام و سادگی زندگی نمی‌پردازد. این دو بیت، نشانگر بعد عمیق‌تری از فلسفه اوست که بر قدرت درونی انسان برای رویارویی با سختی‌ها و یافتن زیبایی و امید در دل غمی بی‌پایان تاکید دارد. این نگاه، شعر او را فراتر از توصیف، به یک راهنمای امیدبخش برای زندگی بدل می‌کند.

راهکار:

برای پرورش تاب‌آوری، تمرین ذهن‌آگاهی (مایندفولنس) را امتحان کنید. تمرکز بر لحظه حال به شما کمک می‌کند از احساسات سنگین رها شوید و بتوانید پس از هر باران، دوباره رشد کنید و بر غم‌ها بخندید.

دیدگاه صادق هدایت درباره پوچی جهان:

این نقل قول، نمونه‌ای بارز از جهان‌بینی اگزیستانسیالیستی و گاه نیهیلیستی صادق هدایت است. او غالباً در آثارش به پوچی و بی‌معنایی وجود انسان اشاره می‌کند و این حس ناامیدی از جهان را به شکلی شاعرانه و دردناک بیان می‌دارد. در واقع، هدایت به جای انکار، رنج را بخشی جدایی‌ناپذیر از واقعیت می‌داند که حتی بینا را به کوری وا می‌دارد.

گلی بر مزار: نمادی از پوچی یا تسلی؟:

این جمله کوتاه، عمق فلسفی دارد و به تضاد میان ظواهر و باطن اشاره می‌کند. گل بر مزار، شاید تسلی‌بخش لحظه‌ای باشد، اما قادر به بازگرداندن زندگی یا پر کردن خلاء عمیق نیست. این تلنگری است به اینکه حقیقت و ارزش واقعی در درون و یادبودهای ماندگار نهفته است، نه در مظاهر بیرونی زودگذر.

راهکار:

تمرکز بر یادبودهای درونی و ارزش‌های ماندگار، اثربخش‌تر از مظاهر بیرونی زودگذر است. به جای تسلی موقت، به معنای واقعی فرد و خاطرات او بپردازید.

اصالت و بار سنگین شبیه نبودن از محمود درویش:

این جمله عمیق از محمود درویش، شاعر بزرگ فلسطینی، به دغدغه اصالت و فشار ناشی از عدم تطابق با هنجارهای جمعی اشاره دارد. درویش که خود همواره با مسئله هویت و تفاوت درگیر بود، به زیبایی بیان می‌کند که گاهی سنگینی منحصر به فرد بودن و شبیه نبودن، می‌تواند کشنده باشد، زیرا فرد را در تضادی مداوم با محیط قرار می‌دهد.

راهکار:

این احساس، نشانه اصالت شماست. برای کاهش فشار، به یاد داشته باشید که هر فرد منحصر به فرد است و یافتن جامعه‌ای که تفاوت‌های شما را ارج نهد، می‌تواند تسکین‌دهنده باشد.

زیبایی سکوت و ادب اجتماعی در تعاملات روزمره:

این متن به زیبایی به نقش لب‌ها نه تنها در ظاهر، بلکه در ارتباطات انسانی اشاره می‌کند. سکوت و خودداری از اظهار نظرهای نسنجیده، نه تنها نشان‌دهنده احترام به حریم شخصی دیگران است، بلکه فضایی از پذیرش و آرامش را در تعاملات اجتماعی می‌آفریند. این نکته کلیدی، ارزش حکمت "کم گوی و گزیده گوی" را به خوبی یادآوری می‌کند و پیامی عمیق برای روابط بهتر دارد.

راهکار:

برای تقویت ادب اجتماعی، قبل از ابراز نظر، مکث کنید و از خود بپرسید: "آیا این نظر سازنده است یا صرفاً قضاوت؟" این روش همدلی را افزایش داده و به ارتباط موثرتر کمک می‌کند.

دنیا کوتاه نیست؛ نگاهی فلسفی به مسئولیت انسانی ما:

این گفته، دیدگاه رایج درباره کوتاهی دنیا را به چالش می‌کشد. به جای استفاده از «زندگی کوتاه است» به عنوان بهانه‌ای برای بی‌تفاوتی، تأکید بر این است که زمان کافی برای انتخاب‌های انسانی و اخلاقی وجود دارد. این تلنگری است برای مسئولیت‌پذیری در قبال اعمال و برخورد با دیگران، و اینکه چگونه می‌توانیم در هر لحظه «آدم» باشیم.

راهکار:

هر روز با خودتان مرور کنید که چگونه می‌توانید در تعاملات روزمره خود، همدلی و مهربانی بیشتری نشان دهید. با تمرین «خودآگاهی اخلاقی»، درک عمیق‌تری از تأثیر اعمالتان بر دیگران پیدا خواهید کرد.

شادی غمگین: کاوشی در پیچیدگی احساسات درونی:

این جمله به زیبایی مفهوم «شادی مالیخولیایی» یا همزیستی متضادها در احساسات انسانی را به تصویر می‌کشد. در روانشناسی، این حالت نه تنها ممکن، بلکه نشانه‌ای از درک عمیق از ماهیت چندوجهی زندگی است که در آن غم و شادی می‌توانند بدون لزوماً خنثی کردن یکدیگر، همزمان حضور داشته باشند و بُعد جدیدی به تجربه زیسته فرد ببخشند.

راهکار:

پذیرش همزمان احساسات متضاد مانند شادی و غم، نشانه‌ای از هوش هیجانی بالاست. به خودتان اجازه دهید تمام طیف احساسات را تجربه کنید، چرا که این پذیرش به آرامش درونی و درک عمیق‌تر از خود کمک می‌کند.

خدا برای همه: تأملی بر عدالت و رحمت الهی:

این جمله کوتاه، یادآور مفهومی عمیق در الهیات است: «عدل الهی» و «رحمت واسعه». این باور که خداوند متعال، فارغ از هرگونه طبقه‌بندی یا پیش‌داوری انسانی، برای همه آفریدگان خود منبع فیض و عدالت است، یکی از ارکان آرامش‌بخش در جهان‌بینی‌های معنوی است. این دیدگاه، بنیان‌گذار همدلی و پذیرش بی‌قید و شرط انسان‌هاست.

راهکار:

در مواجهه با تفاوت‌ها، این اصل را به یاد داشته باشید. این باور، ریشه‌های همدلی را در شما تقویت می‌کند و به پذیرش و درک متقابل کمک می‌کند. سعی کنید با این دیدگاه، روابط خود را بر پایه احترام بنا نهید.

عشق واقعی: چرا بعضی‌ها برمی‌گردند و بعضی می‌مانند؟ (شازده کوچولو):

این دیالوگ عمیق از شازده کوچولو به قلم آنتوان دوسنت‌اگزوپری، مرز ظریفی را میان "عشق واقعی" و "پشیمانی" روشن می‌کند. روباه به درستی اشاره می‌کند که ماندن نشانه عشق است، نه صرفِ بازگشت. بازگشت اغلب با حسرت یا جبران گذشته همراه است، در حالی که عشق حقیقی، حضوری پیوسته و بدون نیاز به رفت و برگشت است.

راهکار:

به جای انتظار برای بازگشت‌ها، به ارزش حضور و ثبات در رابطه‌ها دقت کنید. عشق واقعی خود را در پایداری نشان می‌دهد، نه در برگشتن‌های پشیمان‌وار. قدردان کسانی باشید که می‌مانند.