وصیت رندانه وحشی بافقی: جشن زندگی پس از مرگ:
این غزل از وحشی بافقی، نمادی برجسته از سنت «رندی» در شعر فارسی است که در آن، شاعر از قیدوبندهای ظاهری و ریاکاری دوری جسته و به شادی، آزادی و حقیقت باطنی دعوت میکند. وحشی بافقی با درخواست شراب و موسیقی و غزلی از حافظ در مراسم تدفین خود، نه تنها مرزهای عرف را جابهجا میکند، بلکه تصویری متفاوت از مرگ ارائه میدهد؛ مرگی که خود جشن زندگی است و حتی پس از پایان، بذر شور و امید (تاک) را میکارد.
راهکار:
این غزل به ما یادآوری میکند که ادبیات کلاسیک فارسی سرشار از نگاههای بدیع به زندگی و مرگ است. برای درک عمیقتر، همیشه به دنبال لایههای معنایی پنهان و نمادها باشید تا از حکمت پنهان در پس کلمات بیبهره نمانید.