نماد پروانه و شمع: اوج عشق و فنا در ادبیات فارسی:
این تصویر دلنشین پروانه و شمع در ادبیات فارسی، فراتر از یک سوختن ساده برای عشق است. در عمق خود، پژواکی از مفهوم عرفانی «فنا» را در بر دارد؛ یعنی محو شدن کامل فردیت در معشوق تا جایی که دیگر «من»ی باقی نمیماند و وصال حقیقی رخ میدهد. این نمادی قدرتمند از اوج تسلیم و یکپارچگی در برابر عشق الهی یا زمینی است که بسیاری از شاعران بزرگ ما به آن اشاره کردهاند.
راهکار:
این نماد پر از شور، یادآور آن است که در مسیر هر عشقی، حقیقیترین ارتباط زمانی شکل میگیرد که از خودخواهی بگذریم. در روابط خود، گاهی لازم است "نور" معشوق را با تمام وجود پذیرا باشیم، تا به وحدتی عمیقتر برسیم.