آدمای سمی همیشه داستان رو از جایی تعریف میکنن که تو دیگه نتونستی تحمل کنی و واکنش نشون دادی؛ اما هیچ وقت نمیگن خودشون چطوری تو رو از نظر روحی و احساسی نابود کردن. اونها قصه رو طوری میگن که انگار همه چیز تقصیر تو بوده، اما پشت این سقوط احساسی تو، مدنها بیانصافی و زخمهایی هست که فقط تو میدونی چقدر عمیق بوده...