انتظار معشوق

شعرترین شعر من:

این شعر با طرح سوالاتی از مخاطب، به طور عمیقی حسِ انتظار برای توجه و ماندگاری را به تصویر می‌کشد. نکته ظریف آن، تشبیه معشوق به «شعرترین شعر» است که او را نه تنها الهام‌بخش بلکه خودِ تجسمِ والاترین هنر می‌داند. این نوع ادغامِ سوژه و آبژه در ادبیات فارسی ریشه‌های عمیقی دارد و در غزلیات حافظ و سعدی نیز دیده می‌شود.

راهکار:

ابراز احساسات عمیق، حتی به صورت پرسش‌های بی‌پاسخ، می‌تواند راهی برای پردازش و درک بهتر عواطف خود باشد. این شیوه نگارش، که به آن «مونولوگ دراماتیک» نیز گفته می‌شود، فرصتی برای کاوش درونی فراهم می‌آورد.