چشمِ بینا و حیرتِ افزون:
این گزاره به پارادوکس خردورزی اشاره دارد که گاهی هرچه فرد بیناتر میشود، بیشتر با پیچیدگیها و ناشناختهها مواجه میگردد. گویی عمیق شدن در درک هستی، دریچهای به سوی پرسشهای بیشتر میگشاید و به جای آرامش، حیرت را فزونی میبخشد. این دیدگاه یادآورِ فلسفه سقراطی است که میگفت "تنها چیزی که میدانم این است که هیچ نمیدانم." و نشانگر آن است که آگاهی عمیقتر، لزوماً به سادگی بیشتر نمیانجامد.
راهکار:
به جای ترس از حیرت، آن را به عنوان نشانهای از عمیقتر شدن درک خود بپذیرید. حیرت میتواند آغاز کنجکاوی و یادگیری بیشتر باشد و شما را به کشف افقهای جدید سوق دهد.