قربان مردمک های بی قرار چشمهایت بروم ، قربان غم و شادیات بروم ، تو چه هستی که جز با تو آرام نمیگیرم حتی جای پایی از تو در خاک برای من کافیست آری آغاز دوست داشتن است ، گرچه پایان راه ناپیداست . من به پایان دگر نیاندیشم که همین دوست داشتن زیباست . . .️