متن های روانشناسی فقدان / بهترین متن روانشناسی فقدان [پیشنهادی]

من زندگیمو ب لبخندش ب رفتاراش ب همه چیزش باختم از وقتی درک کردم ک دوست داشتن چیه یعنی تو سن ۱۲ سالگی
بخدا بر نخوره حتا از خداهم بیشتر دوسش داشتم دارم
سه سال پیش از دستش دادم...
بعضی وقتا فکر میکنم چون بیشتراز خدا دوسش داشتمو دارم خدا اونو از گرفت
بعضی وقتا هم میگم شاید سرنوشتم این بوده
من می‌نویسم برای او اما نیست ک ببینه و بخونه
من بخودم میرسم برای او بازم نیست ببینه
ولی حسم میگه همش باهامه و منو نگا میکنه
️

اون‌شب‌که‌خبرِ‌مرگمو‌میشنوی
تکانی‌میخوری‌و‌‌تعجب‌میکنی
و‌آخرایِ‌شب‌با‌خودت‌میگویی‌:
که‌آن‌شب‌,شبِ‌خوبی‌برای‌من‌نبود؛
و‌من‌‌ازت‌معذرت‌میخوام‌که‌اون‌شبت‌رو‌خراب‌کردم
و‌کاری‌کردم‌با‌حالِ‌بدبخوابی؛️

بچه ها الان داشتم با خودم میگفتم، کاش وقتی از مدرسه اومدم خونه خبر به هوش اومده صابر رو بشنوم...
ولی مثل اینکه همچی بر عکس بود، خبر پرواز صابر رو شنیدم!
دیگه تموم شد، همه امید هامون نا امید شد
خداحافظ قهرمان💔🖤️

وقتی بمیرم،
امیدوارم یه نفر اون قدری دوستم داشته باشه که فقط برای حرف زدن سر مزارم بیاد :)🥀⚰️... ️

آدمی خوش مشرب و خوش خنده بودم من ولی







بعد او دیگر چه معنی میدهد این کارها️

شاید ، شاید عذر خواهی را معنا نیست ، آنچه از دست رفته را چطور میشود بخشید ؟! ️