تقابل اراده و احساس

دل با خیالش می‌رود:

این شعر کوتاه از راحم تبریزی به زیبایی تضاد میان اراده ظاهری و کشش عمیق و غیرقابل‌انکار عاطفی را به تصویر می‌کشد. در ادبیات فارسی، «دل» اغلب نه فقط نمادی از احساسات، بلکه موجودیتی مستقل با اراده‌ای خاص خویش است که بر منطق سر نمی‌نهد. اینجا دل نه تنها از «خیال» نمی‌گریزد، بلکه با آن هم‌مسیر می‌شود، و این پایداری و وفاداری ذاتی دل به حافظه و عشق، عمق احساسات انسانی را فراتر از خواست و تصمیم‌های لحظه‌ای نشان می‌دهد.