مستی و شور

آغوش مست و بوسه‌ای که از سخن اندازد:

این بیت عاشقانه، اوج شور و اشتیاق را به تصویر می‌کشد. در ادبیات کهن فارسی، واژه «مست» صرفاً به معنای بی‌خبری از باده نیست، بلکه اغلب کنایه از سرمستی از عشق الهی یا زمینی است؛ حالتی که در آن انسان چنان غرق در شور می‌شود که گویی از خود بی‌خود گشته و حتی قدرت کلام را از دست می‌دهد.

راهکار:

برای درک عمیق‌تر این گونه اشعار، به دیوان شاعرانی چون حافظ و سعدی مراجعه کنید تا با ظرایف مستی و عشق در ادبیات فارسی بیشتر آشنا شوید.