مهربانی فراموش شده

انتظار مهربان‌ترین بازگشت:

این شعر به زیبایی یک پارادوکس عمیق انسانی را به تصویر می‌کشد: میل شدید به بازگشت مهربانی، در لحظه‌ای که گوینده خود را از آن دور می‌بیند. این امید، نه فقط به بازگشت یک فرد، بلکه به بازگشت مهربانی است که می‌تواند شعله درونی فراموش شده را دوباره برانگیزد. یادآور می‌شود که گاهی بزرگترین التیام‌ها از لطف ملایم دیگری سرچشمه می‌گیرد، زمانی که ما خود را در تاریکی گم کرده‌ایم.