تناقض درونی: نه سکوت نه صدا:
فاضل نظری در این بیت به زیبایی حالتی از تناقض درونی را به تصویر میکشد: بیزاری همزمان از سکوت و صدا. این تجربه، ریشه در نیاز عمیق انسان به تعادل دارد؛ حالتی که نه سکوت مطلق آرامشبخش است و نه همهمه، و روح در جستجوی یک «نقطه بهینه» است. این کشمکش، اغلب نشانه یک دگرگونی درونی یا بازنگری در ارزشهاست.
راهکار:
برای غلبه بر این تناقض، به دنبال فعالیتهایی باشید که هر دو جنبه آرامش و فعالیت ذهنی را با هم دارند، مثل مطالعه در طبیعت یا گوش دادن به موسیقی آرامبخش حین انجام کاری خلاقانه. تمرین ذهنآگاهی نیز کمک میکند تا در لحظه حال، فارغ از افراطها، آرامش بیابید.