خوش‌قلبی

مرزهای مهربانی:

این جمله به پدیده‌ای عمیق در روانشناسی اجتماعی اشاره دارد: وقتی بخشش و مهربانی ما بدون مرز و مداوم باشد، ممکن است به جای قدردانی، به عادت و سپس به انتظار تبدیل شود. در واقع، مغز انسان به چیزهای تکراری عادت می‌کند و ارزش آن‌ها را کمتر می‌بیند، بنابراین لازم است گاهی اوقات به خود و دیگران یادآوری کنیم که لطف، وظیفه نیست.

راهکار:

برای اینکه مهربانی شما قدر دانسته شود و به وظیفه تبدیل نگردد، یاد بگیرید که با احترام مرزهای مشخصی را تعیین کنید. این کار به دیگران کمک می‌کند تا ارزش واقعی لطف شما را درک کنند و از شما سوءاستفاده نشود.