سکوت پردرد: غرق شدن در اشکهای ناگفته:
«نمیتوانم حرف بزنم» این سکوت پرهیاهو، حکایت از سنگینی باری دارد که کلمات از بیانش قاصرند. گاهی اوقات، ذهن برای محافظت از ما در برابر سیلاب احساسات، دریچهی کلام را میبندد. این مکانیزم دفاعی گرچه موقتی آرامش میبخشد، اما خود به تنهایی میتواند به سنگینی بار درونی بیافزید و نیاز به فضایی امن برای تخلیه را پررنگتر کند.
راهکار:
این احساسات نیازمند دریچهای برای خروج هستند. به جای غرق شدن، فضایی امن و بدون قضاوت (حتی با نوشتن یا صحبت با فردی مورد اعتماد) بیابید تا بار آن را سبک کنید. بیان احساسات، قدم اول برای مدیریت آنهاست.