فردوسی و ریشههای نام ابوالقاسم: کاوشی در هویت ملی:
جالب است که فردوسی، نماد حفظ زبان پارسی، خود نامی با ریشه عربی (ابوالقاسم) داشت. این نشان میدهد مرزهای فرهنگی و زبانی در طول تاریخ سیال بودهاند و فرهنگ ایرانی به زیبایی عناصری از تمدنهای مختلف، از جمله عربی را در خود ادغام کرده است. این پیچیدگی غنای هویت ما را دوچندان میکند و از سطحینگری میکاهد.
راهکار:
برای درکی عمیق از هویت فرهنگی، به جای شعارهای سطحی، به ریشههای تاریخی و زبانی واژگان توجه کنیم. این کار دیدگاهی جامعتر و واقعبینانهتر به تاریخ و فرهنگ ایران میبخشد. با کاوش بیشتر، از تناقضات ظاهری عبور میکنیم.