فنا و وصال

هوای وصال:

این سرودهٔ زیبا به خوبی نشان‌دهندهٔ پیوند عمیق ادبیات فارسی با عرفان است. در شعر عارفانه، ستایش معشوق زمینی اغلب پلی است برای بیان عشق الهی و فنا در او. «عارف»، که خود به معنای شناساینده رازهای الهی است، از همین زبان برای توصیف اوج ارادت و آرزوی وصال استفاده می‌کند. این دوگانگی تفسیری، یکی از جذابیت‌های پایدار چنین اشعاری است که هم دل‌ها را می‌رباید و هم روح را به تامل وا می‌دارد.