عمق عشق: فنا و جنون در ادبیات عرفانی:
این بیان افراطی از عشق که آن را با مرگ و جنون همردیف میکند، ریشهای عمیق در ادبیات عرفانی فارسی دارد. در تصوف، عشق واقعی غالباً به مرحلهای از «فنا» میرسد که عاشق خود را در معشوق حلشده میبیند و هستی خود را فدا میکند. این تجلی از ایثار محض، اغلب در شعرای بزرگی چون حافظ و مولانا نیز به چشم میخورد و نمادی از اوج دلبستگی و جانفشانی است.
راهکار:
برای درک عمیقتر این نوع بیان احساسات، به نمادگرایی و استعارات نهفته در آن توجه کنید. واژگانی چون «مرگ» و «جنون» در اینجا اغلب اشاره به «فنا» و گذشتن از خود در راه عشق دارند، نه معنای تحتاللفظی. این نگرش به شما کمک میکند تا عمق ایثار را درک کنید.