فلسفه نور

من و سایه‌ام: تنهایی در نور:

این مصرع شعری، حس انزوا و وابستگی وجود را به نور به زیبایی به تصویر می‌کشد. نور در اینجا نه تنها منبع دیداری، بلکه استعاره‌ای از هستی و معناست که با رفتن آن، هویت نیز در هاله‌ای از ابهام فرو می‌رود. این برداشت، ریشه‌های فلسفی عمیقی در باب وجود و عدم دارد.

راهکار:

حتی در تاریک‌ترین لحظات، به دنبال نوری باشید که وجودتان را در آن پیدا کنید؛ گاهی این نور، یادگاری از یک خاطره یا امید به آینده است.