تنهایی: عادت کیهانی یا جدایی ابدی؟:
این دیدگاه که تنهایی عادتیست که حتی شیطان پس از خدا تجربه کرده، نگاهی اسطورهای و عمیق به این حس میدهد. به جای یک احساس صرفاً انسانی، تنهایی را به حالتی ریشهدار و کیهانی از جدایی ارتقا میبخشد. این تصور نشان میدهد که حتی قدرتمندترین موجودات نیز میتوانند پس از قطع ارتباط با منبع یا هدفشان، انزوای عمیقی را تجربه کنند که آن را به تجربهای جهانی تبدیل میکند.
راهکار:
اگر تنهایی را عمیق و کیهانی مییابید، به جای پذیرش صرف آن، سعی کنید با فعالیتهایی که حس تعلق یا هدفمندی میآفرینند، آن را بازتعریف کنید. مثلاً، مشارکت در یک گروه اجتماعی، کمک داوطلبانه، یا یادگیری مهارتی مشترک میتواند به پر کردن شکاف جدایی کمک کند.