استعاره‌های فصلی

ناسازگاری در عشق: تضاد بهار و زمستان در یک شعر:

این یک نمونه کلاسیک از به‌کارگیری استعاره‌های فصلی برای بیان درگیری‌های عمیق عاطفی است. «بوته‌ی گل سرخ در بهار» اغلب نماد زیبایی پرشور و جوانی گذراست، در حالی که «زمستان» پایان، سختی، یا شاید دیدگاهی خسته را بازنمایی می‌کند. این تضاد تنها درباره‌ی زمان‌های متفاوت سال نیست، بلکه درباره‌ی دو حالت یا موجودیت اساساً متضاد است، که دشواری حفظ یک پیوند را زمانی که طبیعت‌ها این‌گونه به شدت متفاوت‌اند، برجسته می‌سازد. این تنش مضمونی نشانه‌ی بارز بسیاری از اشعار غنایی فارسی است.