عشق، لباس آتشین جان:
این تشبیه عشق به «لباس آتشی»، تصویری قدرتمند از شور و اشتیاق است که در ادبیات عرفانی فارسی ریشهای عمیق دارد. عشاق بزرگ اغلب تجربه عشق را با سوختن و ذوب شدن در آتش درون مقایسه میکردند؛ آتشی که نه تنها نابودگر نیست، بلکه پالایشکننده و متحولکننده روح است و به اوج خودشکوفایی میرساند. این نشان میدهد عشق یک پوشش بیرونی نیست، بلکه تجربهای درونی و همهجانبه است.
راهکار:
برای درک عمیقتر چنین استعارههای قدرتمندی در مورد عشق، به دیوان شاعران بزرگی چون مولانا و حافظ مراجعه کنید. «سوز و گداز» در غزلیات آنها راهنمایی است برای یافتن لایههای پنهان این تجربه همهجانبه.