استعاره عرفانی

شعر عرفانی: عشق الهی در گریه آسمان و خنده گل:

این سطر به زیبایی سنت شعر فارسی را در بیان عشق الهی و حکمت الهی در طبیعت به تصویر می‌کشد. «آسمان گریان» برای «گل خندان» صرفاً توصیفی از باران نیست، بلکه استعاره‌ای عمیق برای فداکاری و حیات‌بخشی الهی است؛ جایی که غم یک عنصر (اشک آسمان) مستقیماً به شادی عنصر دیگر (شکوفایی گل) می‌انجامد و پیوندی عمیق و روحانی را بازتاب می‌دهد. این نگاه با تفاسیر عرفانی از خلقت هم‌راستا است.

راهکار:

برای عمیق‌تر شدن در این نوع مفاهیم، اشعار عرفانی شاعرانی چون مولانا و حافظ را بخوانید تا ابعاد جدیدی از عشق و هستی را کشف کنید.