عشق پرشور: ماه و خورشید در یک نگاه ادبی:
این جملات، نمونهای از بیان شاعرانه و غنایی عشق است که در ادبیات فارسی ریشهای دیرینه دارد. تشبیه یار به «خورشید» و خود به «ماه»، نمادی از کمالگرایی و نیازمندی مطلق به معشوق برای حیات و درخشش است. این گونه وابستگی عاطفی شدید، اغلب با اغراق (هایپربول) همراه است که عمق حس را نمایان میسازد، همانند آنچه در عرفان برای بیان عشق الهی به کار میرود.
راهکار:
در کنار بیان پرشور عشق، یادآوری اهمیت حفظ «خود» و استقلال فردی در رابطه، به پایداری و رشد متقابل کمک میکند. عشق حقیقی جایی برای درخشش هر دو نفر است، نه محو شدن یکی در دیگری.