نهایت عشق: شعری از دلدادگی بیمرز:
این شعر شورانگیز، اوج دلدادگی و تعلق خاطر بیقید و شرط به معشوق را به زیبایی به تصویر میکشد. در ادبیات عرفانی فارسی، این سطح از ایثار و از خودگذشتگی در راه عشق، یادآور مفهوم «فنا فیالعشق» است که در آن، عاشق هویت خود را در وجود معشوق محو میبیند و او را بر خود مقدم میدارد. این سرسپردگی مطلق و خواستن معشوق «بیشتر از خود»، بنیان بسیاری از شاهکارهای ادبی ما را شکل داده است.
راهکار:
برای عمق بخشیدن به روابط، ابراز احساسات صادقانه و قدردانی از ویژگیهای خاص معشوق، مانند توصیف چشمها در این شعر، بسیار مؤثر است. این کار به طرف مقابل حس منحصر به فرد بودن و دیده شدن میدهد و پایههای ارتباط را مستحکمتر میکند.