خوبیِ دیده نشده: پارادوکسِ بینقص بودن:
این جمله به ظرافت به یک پارادوکس روانشناختی اشاره دارد: در حالی که نیکی و خوبی صفاتی ارزشمند هستند، کمال مطلق و بیحد و حصر در آن میتواند به قیمت از دست دادن «دیدهشدن» تمام شود. شیشهی تمیز، هرچند کارآمد، به دلیل نداشتن ویژگی بارز، خودِ وجودش به ندرت مورد توجه قرار میگیرد. این نکته ما را به تأمل وا میدارد که چگونه میتوانیم در عین حال که خوب هستیم، منحصر به فردی و هویت خود را نیز حفظ کرده و اجازه دهیم دیگران ما را با تمام ویژگیهایمان بشناسند، نه صرفاً به عنوان یک پسزمینه بیعیب.
راهکار:
برای اینکه خوبیهایتان درخشان بمانند و دیده شوید، به یاد داشته باشید که اصالت و منحصر به فرد بودن شماست که در ذهنها میماند، نه صرفاً بیعیب بودن. گاهی تعیین مرزهای سالم یا ابراز ویژگیهای خاص شخصیتی، شما را در خاطرهها ماندگار میکند و از «ناپدید شدن» نجات میدهد.