شکوفه و جمال یار:
این رباعی از «عارف»، با استفاده از تصاویر کلاسیک شعری مانند مقایسه شکوفه و برگ با لعل لب معشوق، اوج زیبایی و اشتیاق وصال را به تصویر میکشد. این شیوه ستایش زیبایی که طبیعت را در برابر جمال یار حقیر میشمارد، از ویژگیهای بارز غزلسرایی فارسی است و نشاندهنده عمق احساس و ارادت شاعر است.
راهکار:
برای درک عمیقتر چنین اشعاری، به نمادگرایی و استعارات رایج در ادبیات کلاسیک فارسی توجه کنید. مثلاً استفاده از «لعل» برای لب، نه تنها به رنگ سرخ بلکه به ارزشمندی و شیرینی سخن معشوق اشاره دارد، که لایههای معنایی شعر را غنیتر میکند.