غروبِ جمعه...این ساعت‌ها، ساعت‌های بی‌پناهی‌اند؛🌱 :

وقتی آفتاب آخرین رشته‌های طلایش را بر شانه‌های جهان می‌ریزد و هوا بوی دلتنگی می‌گیرد،
دل من، بی‌اختیار،
به سمت نامی کشیده می‌شود که روشناییِ تمام شب‌های بی‌ستاره‌ی من است…✨️

مولای من…💞
این ساعت‌ها، ساعت‌های بی‌پناهی‌اند؛
لحظه‌هایی که جهان انگار از نفس می‌افتد
و من، در میانه‌ی این غروب خسته،
تمام دلتنگی‌ام را در یک آه بلند می‌گذارم
و آن را تا آستان حضورت می‌فرستم.🥺