ساقی و ساغر و میخانه دگر ما را بس
جرعه ای باده مستانه دگر ما را بس
ما خماریم که هر نیمه ی شب میکده ایم
نوش از باده ی بیگانه دگر ما را بس بده ساقیا می که مستم کند - ز یک جرعه یزدان پرستم کند
به می آگهم کن ز اسرار عشق - مرا مست کن تا کشم بار عشق