لابلای آدما یه زخم کاری
همین مونده برام از تو به یادگاری
یه مجهول همیشگی چرا حسی نداری
کاشکی میفهمیدی یه فدایی داری
طعنه ی یه شهر واست تحمل کردم
همه گفتن میپیچونت من گوش نکردم
منو بانیش مردم کردی طرف
ولی زخم اصلی رو تو زدی ب هدف
تو نباشی انگار انفرادیه  همه ی شهر
بی تو هوای اینجا شبیه زندونه بیشتر
یه درد از خدا بی خبر یه دل ک تنگه
گریه امونمو بریده سرم بی دنگ می دَنگه
کوچه ب کوچه دلم واست پر میکشید
تو مدار عاشقی دل تو نکشید
از شیرینیت صحبت کردم پیش همه
اما دلم با تو فقط طعم تلخیشو چشید
دیگه روم‌ نمیشه جلو آیینه برم
خودمو واسه کییی مرتب کنم
مردم شهر منو با توو دیدن
بعدت قراره منو ژولیده ببینن