و عشق پنجره‌ای بود وا شده در مه
دو تیره روشن محو و رها شده در مه
تو دیر می رسی از راه و پشت این دیوار
مسیر کوچه ی ما جابجا شده در مه
تو دور می شوی از نقطه ای که پنجره بود
و می رسی به دو دستی که ها شده در مه
صدای پر زدن باد را نمی شنوی
پرنده نیستم برگی رها شده در مه
به من نمی رسی و من به تو نمی‌رسم و
کلاغ با من و تو همصدا شده در مه
به زیر پای تو له می شود هنوز اما
به شاخه زل زده برگ جدا شده در مه
بدون حوصله پس می زنی تو برگی را
که تازه با تن تو آشنا شده در مه
چه فرق می کند آیا که عشق پنجره دست
همیشه بازترین بوده یا شده در مه