موندنم فایده نداره رفتنم بی حاصله
من دارم دیوونه می‌شم ماه هرشب کامله
همه میگن تو نتونستی عیب کار خودته
برد و باخت تو این زمونه با قمار خودته
سرتو می‌ندازی پایین راهت ‌و می‌کشی و میری
فتح این قله محاله تو سقوط و می‌پذیری
آره این دردا نداره یه مسکن تو برنج
عمق این فاجعه هارو با مسکن‌ها نسنج
هر چی منتظر بمونی می‌بینی بازم کمه
هر تلاشی بکنی رو به روت جهنمه
زاده‌ی تخیل ماست دنیای آروم سبز
تا نفس می‌کشی اینجا می‌بینی مسموم نبض
همه‌مون زخمی راهیم راهی که نمی‌رسه
بایده ادامه‌ی راه پاها اما بی حسه
آره این دردا نداره یه مسکن تو برنج
عمق این فاجعه هارو با مسکن‌ها نسنج