و درد به استخوانِ‌مان رسیده اما هنوز خودمان را نباخته‌ایم و روزگار را زندگی می‌کنیم.
و هنوز آنقدر می‌خندیم که سرمان از این همه ناخوشی‌هایی که مجبور به پذیرفتنش کردیم درد می‌گیرد.
-فرگل مشتاقی.