ادامه بده، حتی اگر هیچ‌کس حواسش به
زانوهای خسته و ابرهای گرفته‌ی آسمان تو
نبود. حتی اگر هیچ‌کس نفهمید که چقدر کم‌
آورده‌ای و داری لابلای لبخندهات، چه اندوه
عظیمی را حمل میکنی. حتی اگر خودت را
تنها و آسیب‌پذیر حس میکردی و دیگران فقط
نگاه می‌کردند. ادامه بده، چون این مسیر
توست و در انتها این تویی که طعم رضایت و
خوشبختی را می‌چشی و دیگران فقط نگاه میکنند.